Blog 1: De oprichting van Ik met mij

10 jaar geleden kreeg ik een burn-out. Hierdoor kon ik niks, stond alles op pauze in de bloei van mijn leven en heb ik uiteindelijk 3,5 jaar thuisgezeten. Met kleine stapjes ging het beter, en uiteindelijk ben ik opnieuw gestart met de studie die ik zo graag deed. Het was hard werken, balanceren tussen rust nemen en niet te bang zijn, de sprong wagen maar niet te gek doen. Ik heb veel moeten laten om te kunnen studeren, maar dat gaf niks, want ik kon weer meedoen in de maatschappij, ik stond niet meer stil, ik was dankbaarder dan ooit. En dat ben ik nog steeds. 

Tegenwoordig is luisteren lastig, het leven is snel, agenda's zijn vol en tijd is kort. We horen elkaar wel maar we luisteren niet. Niet echt. We praten wel maar we zeggen niks of niet te veel of precies genoeg en dat is dus exact te weinig. Ruimte innemen blijf ik lastig vinden. Je mag ruimte innemen, je mag voelen wat je voelt en hier mag je wel en niet over delen wat je wilt. We hoeven niet altijd door te rennen, we mogen eens keihard stilstaan, want dat levert je aan de eindstreep veel meer op dan dat gehaast. 

Tijdens mijn burn-out schreef ik een blog omdat er een taboe lag op mentale ziektes, het hielp me enorm om te schrijven en hiermee anderen te kunnen helpen.  
Herkenning hielp, herkenning helpt.  

Ook organiseerde ik meerdere 'steungroep' avonden, praten met mensen die een burn-out hadden of hadden gehad. Met een positieve insteek, we praatten elkaar niet in de put maar de herkenning gaf ons kracht en doorzettingsvermogen.  

Dat het 10 jaar geleden is dat ik een burn-out kreeg voelt onwerkelijk. Elke dag ben ik dankbaar voor wat ik mag doen, maar elke week struggle ik nog steeds met mijn energiebalans. Ik mag minder streng zijn voor mezelf, loslaten want ik ben precies waar ik nu zou moeten zijn. En ruimte innemen is mijn grootste uitdaging.  

Ik was de burn-out, en toen het beter ging moest ik mijn blog loslaten om verder te komen. Maar steeds vaker voel ik dat ik niet mag vergeten waar ik vandaan kom en wat het me heeft gebracht. Daarom heb ik 'Ik met mij' in het leven geroepen. Onzichtbare ziektes zijn vermoeiend, en stel je voor dat je er niet over kan of mag praten. Delen is helen. En daarnaast kunnen we in ons drukke leven wel wat bewuste momentjes gebruiken! Ik wel in ieder geval.